Ursus C-330M – czym różni się od swojego poprzednika?

Począwszy od roku 1967, przez kolejne dwadzieścia lat w polskich gospodarstwach rolnych w pracach rolniczych i transporcie gospodarskim używane były z powodzeniem ciągniki Ursus C-330. Ta bezramowa konstrukcja z napędem na tylną oś i czterosuwowym silnikiem dwucylindrowym o mocy 30,5 KM spisywała się doskonale aż do 1987 roku. Ciągnik ten został zmodernizowany po raz pierwszy w roku 1986. Nowsza, ulepszoną konstrukcję opatrzono literą M. Od ww. roku na rynku maszyn rolniczych pojawił się ciągnik Ursus C-330M, gdzie litera M oznaczała wersję po modyfikacjach. Ulepszona, nowsza wersja produkowana była więc w okresie między rokiem 1986 a 1993.

Warto dodać także, że od roku 1986 równolegle do produkcji modelu Ursusa C-330M wypuszczono na rynek także wariant ciągnika w wersji C335M, wywodzącego się ze starszego protoplasty, jakim był ciągnik Ursus C335. Model ten nie cieszył się jednak zbyt dużą popularnością.

Zdecydowanym faworytem rolników w tamtym okresie pozostał ulepszony Ursus C-330M. Warto pochylić się głębiej nad modyfikacjami, jakie zaserwowano na szkielecie starszego modelu C-330, by samodzielnie przekonać się czy była to sympatia zasłużona.

Jakie zmiany wprowadzono w stosunku do poprzedniego modelu?

Nowa wersja Ursusa wyposażona została na początku w tłumik okrągły. Początkowo był to tłumik krótki, jednak później zastąpiono go wersją długą, taką jak ta stosowana w modelu Ursus C-360. Zastosowano także modernizację skrzyni biegów, tylnego mostu oraz zwolnic. Zmiany te pozwoliły wykrzesać z maszyny wzrost prędkości jazdy o około 8% w stosunku do starszego modelu. Wprowadzone innowacje przełożyły się na znaczny wzrost żywotności i wytrzymałości części stosowanych w konstrukcji ze stajni Ursusa. Poprawiono stan uszczelek w układzie hydraulicznym pojazdu i ulepszono zastosowane w konstrukcji łożyska. Dodatkowo zmieniono elementy hamujące – użyto bębnów hamulcowych z innym niż dotąd mocowaniem.  W rezultacie dokonywanie napraw układu hamulcowego jest bardziej uciążliwe. W skrzyni występuje problem rozkręcania nakrętki koła zębatego wałka pośredniego. Poprawiła się także nieznacznie moc silnika, która w stosunku do pierwowzoru urosła do 31 KM.

Od roku 1988 unowocześniono i zmodernizowano instalację elektryczną. Zmiana polegała na wprowadzeniu instalacji z minusem na masie. Dodano także elektryczny przerywacz kierunkowskazów, kontrolkę kierunkowskazów przyczepy oraz wyłącznik świateł awaryjnych. Wprowadzono też blokadę rozrusznika, załączającą się przy włączonym reduktorze. Sygnał dźwiękowy przeniesiono na przednią maskę. Prądnicę i regulator napięcia dostosowano do zmienionej polaryzacji napięcia.

W 1989 roku postanowiono ograniczyć zużycie paliwa w omawianym ciągniku. Osiągnięto to poprzez modyfikacje w obrębie komory spalania, gdzie wprowadzono zawory zrównane z głowicą a tłokom nadano płaskodenny kształt. Wprowadzono też uniwersalny zaczep transportowy pochodzący z serii MF.

W 1990 roku dokonano manipulacji w układzie hydraulicznym. Polegała ona na przeniesieniu złącza hydrauliki zewnętrznej pod wewnętrzną stronę błotnika. Wprowadzono też ręczną dźwignię hamulca postojowego pochodzącą od ciągnika MF.